8

Een maand vegetarisch eten zonder klagen

Inderdaad, de titel van deze blogserie is een tikkeltje megalomaan. ‘Pauline redt de wereld’… Tja, ik besef natuurlijk ook wel dat ik vanuit planeetperspectief pietepeuterig nietig ben. Of ik nu wel of niet keurig het afval scheidt, vlees mijdt of de auto laat staan; het zal voor de zeespiegel en de plastic soep geen moer uitmaken. En hoe sociaal bewogen ik ook ga worden, de wereldvrede komt er geen stap mee dichterbij.

Sterker nog, al zouden al mijn collega’s bij Noorderlink, geïnspireerd door mijn challenges, besluiten om hun ecologische voetafdruk fors te verkleinen, al zou we in het hele noorden spontaan per direct klimaatneutraal door het leven gaan en onze naasten liefhebben als onszelf, dan verschijnt er misschien wel een aureool boven ons hoofd maar hebben we de mondiale malaise nog niet opgelost.

Waarom dan toch zo pretentieus?

Omdat de intentie er wel degelijk is. Net als bij jou waarschijnlijk. Verlangen we niet allemaal naar Utopia? Een betere wereld waar het goed toeven is voor onszelf, voor anderen en onze nakomelingen? Als vroom zondagschoolkind bad ik er vroeger al vurig voor. In één adem vroeg ik God of hij alsjeblieft een einde kon maken aan honger, ziekte, oorlog, natuurrampen en vervuiling. Veel fiducie had ik er eigenlijk al niet in, maar nét genoeg om het de volgende avond opnieuw te vragen. Je kon nooit weten…

Ik ben allang van mijn geloof in God gevallen, maar het vooruitgangsgeloof heeft bij mij hardnekkig stand gehouden. Net als mijn geloof in het butterfly effect: de beroemde metafoor voor het feit dat kleine acties grote veranderingen teweeg kunnen brengen.

Dus: ik geloof niet dat ik de wereld kan redden, maar ik verlang wel naar een betere wereld en ik geloof dat kleine dingen het verschil kunnen maken. Waarom leef ik daar dan niet naar?

Ik vroeg het mij af in mij in de eerste blog van deze reeks. Best tegenstrijdig eigenlijk.

Tipte good old Ghandi het al niet: “You must be the change you want to see in the world”?
Uiteraard heeft de goeroe gelijk: “As human beings, our greatness lies not so much in being able to remake the world – that is the myth of the atomic age – as in being able to remake ourselves.”

Natuurlijk, om de wereld te verbeteren moet je bij jezelf beginnen. Dat las ik al op een poster die in onze middelbare school hing. Dus dat is wat is waar ik mee ben begonnen: via een serie persoonlijke challenges onderzoek ik in hoeverre ik mijn gedrag kan veranderen. Om de lat niet gelijk te hoog te leggen, ben ik eenvoudig van start gegaan. Op 30 januari greep ik de uitdaging aan die Kevin Weijers me in mijn schoot worp: 21 dagen niet klagen.

‘Klagen is feedback geven op een situatie zonder de intentie te hebben er iets aan te veranderen’, leerde ik tijdens een lezing van Kevin.

Zit wat in. Als ik van betekenis wil zijn voor de wereld, kan ik maar beter stoppen met klagen over die wereld en mijn handen uit mijn mouwen steken. Het gaat er bij de challenge niet om dat je al je gedachten en gevoelens opkropt, maar wél om bewustwording van je eigen gedrag en om jezelf te stimuleren na te denken wat je anders kunt doen. Wel zo gezellig ook voor je omgeving.

‘Makkie’, dacht ik, want ik ben niet van het azijnpisserige soort.

Enfin, we zijn nu 35 dagen verder en ik heb de challenge nog niet volbracht. Ik klaag er verder niet over hoor, maar 21 dagen niet klagen is best lastig. Ook al is bij jou het glas meestal halfvol. Ook al ben je het type dat dagenlange slagregens ijzerenheinig ‘verfrissend’ blijft noemen. De voorbije maand heb ik onder andere geklaagd over mijn zwakke ruggengraat (ik deed me, ondanks andere voornemens tegoed aan een reep chocolade), rioollucht, een computerprogramma dat niet deed wat ik wilde en mij liet denken dat ik dom ben (terwijl je bij goede software natuurlijk helemaal niet hoeft na te denken), hagel, een lange rij voor de skilift en jengelende kinderen.

Tip: als je je voorneemt niet te klagen, probeer dan de combinatie hagel, jengelende kinderen en lange rijen te vermijden.

Inmiddels is het 15 dagen geleden dat ik voor het laatst geklaagd heb. Althans, dat ik me ervan bewust was. Ik ga rustig door met niet klagen en begin zaterdag 7 maart met #challenge 2: een maand lang vegetarisch leven met mijn gezin. Waarom je door te stoppen of te minderen met vlees eten bijdraagt aan een betere wereld, behoeft waarschijnlijk nauwelijks uitleg: vegetarisch eten zorgt voor minder gebruik van water, minder ontbossing en zorgt voor een lagere uitstoot van broeikasgassen, die verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering. Ik verwacht niet dat ik het vlees erg zal missen.

Ik eet vooral vlees uit gewoonte. Omdat ik nu eenmaal ben grootgebracht met een dagelijks portie aardappels, vlees en groente. Stamppot andijvie, een gehaktbal en een kuiltje voor de jus, dat werk.

Het zal waarschijnlijk de grootste uitdaging zijn om te wennen aan nieuwe patronen, om mijn jarenlange ingesleten boodschappen- en kookroutine over de kop te gooien. En om mijn vleesminnende man en kinderen, die dapper hebben toegezegd om mee te doen, gemotiveerd te houden. Daarom ga ik op binnenkort mijn licht opsteken bij Joyce Moon.

Joyce is coach, trainer en adviseur op het gebied van gedrag en gedragsverandering. Tijdens een Noorderlink-proeverij zal ze uitleggen waarom veranderen zo moeilijk is (spoiler: het brein zit in de weg) en wat wél werkt.

Wat zeker weten werkt: support en groepskracht. Doe je ook mee, de komende maand? Vegetarisch eten van 7 maart tot en met 4 april. Ik ben erg benieuwd hoe het jou vergaat. Jouw ervaringen, je tips, trucs en tofu-recepten zijn van harte welkom. Laat je een bericht achter in de comments op social? Vind ik leuk!

Dit jaar mag ik met een tof team voor Noorderlink de Noorderlinkdagen organiseren. Het thema: betekenis. In een poging zélf meer van betekenis te zijn (voor mijzelf, mijn omgeving, de planeet) ga ik een serie challenges aan. De blogs hierover  verschijnen ook op noorderlink.nl  onder de noemer ‘Pauline redt de wereld’.

Illustratie: Lianne Steinfort