14

Een rib uit mijn lijf

‘Waarvoor moeten we bidden?’, vraagt de dominee. Mijn moeder en mijn zus zitten in de kerk en luisteren hoe suggesties worden aangedragen. Voor vluchtelingen. Voor vervolgde christenen. Totdat ze opeens verrast worden door een stem die zegt: ‘Voor Pauline van der Kolk’. Het is een oud-klasgenoot van de lagere school die mijn naam noemt.

Facebook verbindt ons, maar in real life hebben we elkaar al bijna dertig jaar nauwelijks gesproken.

‘We waren geroerd’, rapporteerden moeder en zus later. Dat ben ik ook. Hoewel ik niet geloof in een god die naar believen mensen kan genezen of laten sterven, geloof ik wel in de kracht van ‘omkijken naar elkaar’, van belangstelling en persoonlijke aandacht. Ik spreek uit ervaring. Als er een later komt waarin ik kan terugkijken op deze ziekteperiode (en daar ga ik gewoon vanuit!), zijn het niet louter zwarte beelden die ik zal ophalen. Behalve door spanning en onzekerheid worden deze maanden namelijk minstens zozeer gekenmerkt door warmte. Warmte afkomstig van fysieke en virtuele hugs. Van blijken van medeleven die niet alleen afkomstig zijn van nabije vrienden en familieleden, maar ook van mensen die verder van ons afstaan, zoals mijn kerkelijke klasgenoot van weleer.

Ik slurp de steun op als een heilzame smoothie.

Brandende kaarsen, kaarten, gebeden, telefoontjes, appjes en alle spierballen, duimen en boksjes die via Facebook mijn kant op komen, het zijn de beste supplementen die ik wensen kan. Ik dicht ze minstens zoveel waarde toe als de kurkuma-thee, het chia-zaad en de goji bessen die ik dagelijks nuttig.

Ja, ik geloof er in.

Ik geloof dat een opgepepte geest het lijf van extra munitie voorziet om ziekte en dood (langer) op afstand te houden.

En mocht dat uiteindelijk niet lukken, dan zorgt een van endorfine-doordesemde bovenkamer in elk geval voor een aangename aardse tijd.

Dank dus lieve bloglezers, voor jullie bijdragen om mij mentaal op de been te houden. In ruil daarvoor probeer ik af en toe een (digitaal) levensteken te geven. Via Whatsapp en Facebook lukt dat aardig, maar ik moet onderkennen dat ik de informatievoorziening via dit blog wat heb verzaakt de laatste weken. En dat terwijl ik mijn vorige blog nog wel eindigde met cliffhanger: het zenuwslopende wachten op de uitslag van een scan.

Alsof ik met Lief op wankel bruggetje boven een waterbassin sta, weggelopen uit een spektakel-spelshow uit de jaren tachtig, zo voel ik me.

Mijn oncoloog speelt voor Ron Brandsteder, de spanning is weer killing. Wat krijgen we dit keer te horen? Het oordeel wordt onthult, Ron haalt adem en… Godzijdank! Geen nat pak. De uitzaaiing is kleiner geworden, de cellen zijn minder actief, nog steeds geen nieuwe uitzaaiingen in de rest van het lichaam. Door naar de volgende ronde!

We mogen zelf bepalen hoe de volgende ronde eruit ziet: vijf weken lang iedere dag bestralen in het UMCG of een operatie in het Martiniziekenhuis. Artsen kunnen niet aangeven welke optie een beter resultaat geeft. We laten ons voorlichten. We wikken en wegen. En nemen dan een besluit gebaseerd op onze onderbuik en op de onderbuik van zo’n beetje alle mensen die we erover spreken: we kiezen voor snijden. Weg ermee!

Op 5 december lig ik op de operatietafel. Voor de verandering geef ik deze dag iets weg, in plaats van dat ik iets krijg.

In het Martiniziekenhuis wordt een stuk rib uit mijn lijf gehaald. Vol verwachting klopt mijn hart: want als dat leidt tot een kankervrij lichaam, is dat het grootste cadeau dat ik maar wensen kan.

De operatie verloopt voorspoedig, maar het geknip in mijn middenrif heeft wel een onverkwikkelijke bijkomstigheid. Zoals de chirurg vooraf al had voorspeld, ontstaat een klaplong. Het herstel daarvan houdt me langer aan bed gekluisterd dan aanvankelijk gedacht. De eerste dagen breng ik onder invloed van morfine loom en groggy door. Maar als na een dag of wat de wereld er wat minder wazig begint uit te zien, verdwijnt mijn berusting.

Een spaghetti van slangen houdt me aan mijn bed gekluisterd. Ik voel me gevangen.

De drain prikt, ik slaap slecht, ik mis mijn gezin.

Dat gemis wordt alleen maar groter als ik van Lief hoor dat de balans thuis weg is en iedereen van de leg raakt. Maakt hij het ’s avonds gezellig met kerstliedjes en een verhaaltje voor de houtkachel, begint oudste opeens hartstochtelijk te snikken, want mama is er niet bij. Au! Dat soort berichten doen mij in een weekdier veranderen.

De volgende dag staan ze naast mijn bed, de kinderen. Uitgelaten, met rode wangen van de winterkou en vol verhalen. Ze willen me mee naar huis nemen, maar dat mag nog niet van de dokter.

We kletsen en knuffelen en dan verdwijnen ze weer. Nog een laatste kus, een zwaai in de deuropening. Weg.

Bijna de hele ziekteperiode breng ik traanloos door. Maar nu mijn kinderen aan de hand van hun vader weg van mij de wereld in wandelen, nu ik achterblijf op een plastic matras met binnen handbereik alleen telefoon en een TV-scherm met RTL-Boulevard, nu stroom ik over. Roodachtig vocht vult de drainslang, de inhoud van mijn blaas druppelt in een doorzichtige zak die aan het bedframe hangt en tranen stromen over mijn wangen. Ik lek aan alle kanten.

Ik staar naar dwarrelende sneeuwvlokken en voel me alleen. Alleen met mijn lichaamssappen.

Het is niet alleen het gemis en het intense verlangen naar alledaagsheid, het is ook angst die me overweldigt. Als de operatie nu maar afdoende is, als er maar geen nieuwe uitzaaiingen opduiken, als dit maar niet de toekomstige werkelijkheid wordt: Lief die het alleen moet rooien, met de kinderen en hun peilloos verdriet.

Iedere dag wordt er een nieuwe longfoto gemaakt. En steeds hoor ik weer hetzelfde teleurstellende nieuws: de long heeft zich nog niet volledig ontvouwd, ik mag nog niet naar huis. Mijn telefoon geeft afleiding. Het regent harten onder de riem. Bliep bliep, de heartbeat van mijn digitale navelstreng met de buitenwereld. Heerlijk hartverwarmend. Dan is er verlossend nieuws.

Mijn long heeft een indrukwekkend staaltje origami ten beste gegeven en zich weer volledig uitgevouwen.

Ik word ontkoppeld, niet langer gegijzeld door nuttige maar benauwende apparatuur.

Nog één nachtje ziekenhuis. Ik luister even naar de Martini-omroep, hoor Conny Vandenbos, Benny Neijman en stel vast dat ik niet tot de doelgroep behoor. Ik besluit mijn herwonnen vrijheid te vieren met een wandelingetje over de gang en spiek door openstaande deuren. Ik zie broze mensen, een grijsaard slapend op bed, zijn mond wijdopen. Een dame met steunkousen, suffend in haar stoel. Ontheemd sta ik op de verder uitgestorven gang. Tijd om te gaan.

De volgende dag haalt Lief me op. Trappelend van ongeduld wacht ik hem op en laat ik het besef doordringen: heimelijk ben ik een onmiskenbare, huiselijke moederkloek. We rijden naar huis. Zijn hand op mijn knie. Een glimlach. Ik ben een rib armer en, als er een gebed wordt verhoord, een toekomst rijker.

gebedgezinmoederkloekOperatieuitzaaiing

Pauline van der Kolk • 11 december 2017


Previous Post

Next Post

Comments

  1. Marga 12 december 2017 - 06:34 Reply

    Ontroerend verhaal zo op de vroege morgen. Herkenbaar ziekenhuisgevoel. Zo fijn dat je weer mag moederkloeken. Geniet er van en ik duim voor je.
    Groet, Marga

    • Pauline van der Kolk 12 december 2017 - 11:43 Reply

      Dankjewel Marga. Ja, dat moet herkenbaar voor jou zijn. Jij zal nog wel wat langer van huis zijn geweest destijds… Fijn dat je er weer bovenop bent gekomen!

  2. Joerka 12 december 2017 - 07:17 Reply

    Gekke paradox. Een ziekenhuis. Je wilt er niet zijn, maar je kan niet zonder. Adem in, adem uit.

    Jippie! Mama kan naar huis!

    Gefeliciteerd

    • Pauline van der Kolk 12 december 2017 - 11:46 Reply

      Klopt Joerka, ik ben enorm dankbaar voor alles wat het ziekenhuis voor me heeft betekend. Ben ook vol lof over het Martini en de verpleging. Toch zwaaide ik iedereen maar wat graag uit. Achteraf denk ik, wat stelde dat nou helemaal voor, een weekje van huis? Maar heimwee doet blijkbaar meer zeer dan een operatiewond…

  3. Ina 12 december 2017 - 08:56 Reply

    Lieve Pauline, wat weer een bijzonder verhaal met een ontroerende inhoud.
    We hopen echt van harte dat je nu vooruit kunt kijken zonder nog nare dingen te moeten meemaken. Zelf geloof ik echt in de kracht van het gebed, ga voor jullie bidden.
    De kracht van het gebed
    Ik bid voor jou! vier kleine woordjes
    Maar wat wordt er veel in gezegd
    Al je vreugde, verdriet, en pijn
    wordt voor Gods troon neer gelegd
    Zolang er mensen voor je bidden,
    Sta je in het leven niet alleen
    Zij bouwen met gevouwen handen
    Een muur, van Gods liefde, om je heen.

    Heel veel liefs voor jullie allemaal.
    Anne en Ina ❤️❤️

    • Pauline van der Kolk 12 december 2017 - 11:51 Reply

      Wat mooi Ina, dankjewel. Kippevel.
      PS. Mijn moeder vroeg “Wie is Ina? ” Ik zei: “Dat je die lieve overbuurvrouw van vroeger, die zeven jaar geleden na iedere chemo zelfgebakken cake en cadeautjes aan de deur hing.” Dat zijn we niet vergeten. Heeft veel indruk gemaakt op mij en mijn familie!

  4. lettie 12 december 2017 - 13:30 Reply

    Je verhaal ontroerde mij en ook wat een spirit hebben jullie alle vijf. Heel veel goeds en op naar naar een beter en gezond jaar! Knuffel.

    • Pauline van der Kolk 12 december 2017 - 21:35 Reply

      Dankjewel Lettie!

  5. Atie 12 december 2017 - 17:17 Reply

    Lieve Pauline,

    Wat ben je toch een geweldig schrijfster.
    Dit is tevens jouw kracht.
    Ga lekker hiermee door!

    Liefs, Atie Valk

    • Pauline van der Kolk 12 december 2017 - 21:34 Reply

      Bloos. Dankje Atie.

  6. Maaike 12 december 2017 - 20:24 Reply

    Hoi Pauline,
    Sinds ik je zo’n 5 jaar geleden de laatste keer bij DUO heb gesproken, ben je regelmatig in mijn gedachten. En zeker sinds je deze prachtige blogs over jouw leven schrijft, denk ik regelmatig vol bewondering aan je. Niet alleen omdat ik met je meeleef, maar ook omdat je zo mooi en herkenbaar over het leven als jonge vrouw kunt schrijven. Want natuurlijk kent iedereen zijn eigen shit, maar zoals jij met jouw shit leeft, is een voorbeeld voor een ieder, maar zeker voor mij. En vooral omdat jij het zo mooi en herkenbaar, maar ook met humor, kunt opschrijven! Ik wil je daarom bedanken voor dat ik met je mee mag lezen en mijn voordeel doe met jouw inzichten in het leven. Ik wens je voor de komende tijd heel veel meer van deze prachtige inzichten en wijsheden en vooral heel veel geluk en genietmomenten met je mooie gezin. Veel liefs, Maaike Krijnen

    • Pauline van der Kolk 12 december 2017 - 21:35 Reply

      Wow… weer een lading virtuele warmte! Lief. Dankje Maaike.

  7. Marjan Blomsma 13 december 2017 - 09:26 Reply

    Wat fijn dat je weer thuis bent ?
    Wij kennen elkaar niet, maar via je blogs leef ik mee met jou en je gezin ❤

  8. Sandra 13 december 2017 - 19:51 Reply

    En weer geroerd…

Laat een reactie achter

Your email address will not be published / Required fields are marked *