7

9 Signalen waaruit blijkt dat je te druk bent Of: Een verhaal over open luikjes

Soms zijn ze zo alomtegenwoordig dat je er niet meer omheen kunt: signalen waaruit je mag afleiden dat je niet gewoon een beetje prettig gestoord bent, maar dat er iets veel zwaarwegenders aan de hand is.

Je leeft niet meer zo mindful als de Happinez-bijbel je voorschrijft.

Je probeert bijvoorbeeld met je bankpas uit te checken op het station. Je tracht ongeduldig het toegangspoortje op kantoor te openen met je OV-pas en ’s avonds stel je beschroomd vast dat je garagedeur met klassiek sleutelslot niet reageert op de magneetkaart van je werk.

Eerst denk je nog dat de break down van je bovenkamer van tijdelijke aard is, veroorzaakt door slaapgebrek. Omdat je je ’s avonds graag in beslag laat nemen door boek/werk/krant/social media en dan structureel geen boodschap hebt aan de op een ongans tijdstip ingestelde wekker.

Maar dan merk je op dat je niet voor de eerste keer de roze drinkbeker van je dochter gedachteloos in de schooltas van je zoon propt.

(‘Ach jongen, wat geeft dat nou? Roze is het nieuwe blauw. Hartstikke stoer.’)

Je haalt namen van je gezinsleden door elkaar, laat moestuintjes verpieteren en vergeet rekeningen te betalen.

De gedachte dringt zich op dat de hersenverweking die je ooit laconiek toeschreef aan zwangerschapshormonen een chronische vorm begint aan te nemen. Dat gebeurt bijvoorbeeld als je naarstig op zoek bent naar je mobiele telefoon en je je daarvoor excuseert tegenover degene met wie je aan het bellen bent, met – juist ja – je mobiele telefoon.

Het gebeurt ook als je je zoon hoort klagen over zere tenen en je na empirisch onderzoek vaststelt dat dit te wijten is aan het feit dat hij rondloopt op regenlaarzen die drie maten te klein zijn.…

Desondanks maak je jezelf wijs dat je zeer efficiënt kunt multitasken. Dat is ook zo, in zekere zin.

Je kunt uitstekend aardappelen laten aanbranden terwijl je je werkmail afhandelt en een kunstwerk van je kind bewondert.

Invoelende lezer die jij bent, heb je natuurlijk allang door dat bovenstaande niet per se over jou gaat, noch over de Mensch in het algemeen, maar vooral over mij. Klopt. Goed gezien. Bovenstaande is uit mijn jachtige leven gegrepen. Ik bezig de je-vorm, zoals ook voetballers in de tweede persoon verslag plegen te doen van hun prestaties, omdat ik dan minder hoef te voelen. Omdat dat minder confronterend is. Dat heb ik geleerd op de persoonlijke ontwikkelcursus waar ik vorige week heen ben geweest.

Ja, ik ging op cursus. Die cursus werd mij door mijn werkgever min of meer in de schoot geworpen. Er is niet zozeer een causaal verband met mijn mentale staat van zijn, maar het kwam wel goed uit. Wie zich persoonlijk gaat ontwikkelen moet namelijk een leervraag formuleren. En daar hoefde ik niet lang over na te denken.

Mijn leervraag: hoe zorg ik dat de luikjes in mijn hoofd weer open gaan?

Huh? Luikjes? Ik zal ’t even toelichten. De luikjes in mijn hoofd staan open als ik goed in contact sta met anderen en mezelf. Dat geeft zuurstof aan mijn hersenen. Een goed gesprek met vrienden, geïnspireerd worden via opinie, kunst en cultuur, mijn gedachten de vrije loop laten gaan, ongeremd schrijven: allemaal typische open-luikjes-situaties.

De pest is: ik laat de waan van de dag die luikjes vaak dicht drukken. Dat maakt niet per se ongelukkig, wel chaotisch. En het leidt tot een sluimerend besef dat ik daarmee mezelf – en dus ook anderen – tekort doe.

Natuurlijk had ik reserves voordat ik aan de cursus begon.

Ik was bang dat ik allergische uitslag  zou krijgen als ik met veertien wildvreemden over een stukje van mijn authentieke zelf zou moeten praten.

Ik vreesde dat ik het op mijn heupen zou krijgen van coaches die zouden zeggen: ‘we nemen je mee in dit proces om weer in je kracht te komen’ en mede-cursisten die bemoedigend zouden roepen: ‘Goed dat je dit zegt, dank voor het delen’.

Niet veel later vond ik mezelf terug met een krijtje in mijn hand. Geconcentreerd bezig om lichtheid en zwaarte te verbeelden. En ik keek een mede-cursist recht in de ogen, minutenlang. Weer een dag later gingen de luikjes open. Verder dan ooit. Geestverruiming. Er kwam geen drugs aan te pas, alleen een korte meditatie. We praatten, we bewogen, we voelden.

En guess what? Ik vond het fantastisch! Nee, er vond geen emotionele omslag plaats, zoals bij sommige cursisten. Geen schokkende, nieuwe inzichten. Maar wel: de positieve ervaring van drie dagen leven met open luikjes. Met aandacht. Voor anderen en mezelf. Niks meer en niks minder.

Weer terug uit de navelstaar-bubble, back to normal, is het natuurlijk zaak om die luikjes open te houden.

Om het gevoel van Zen en Inspiratie te verweven in het dagelijks bestaan. Dat is nog geen sinecure. Maar het begin is er. Het begin van mijn leven in een lagere versnelling.

Gisteren fietste ik naar het station, rustig. Ik parkeerde mijn fiets en zag hoe de trein voor mijn neus wegreed.

Ik miste de trein!

En ik zag dat het goed was.