Dit is later

Dromen van betekenis

Ernstig ziek worden is goed is voor je eigenwaarde. Klaarblijkelijk zijn mensen op het moment dat je aan een chemo-infuus ligt extra genegen te vertellen wat je voor hen betekent. Maar er is ook een minder rigoureus alternatief, zo ondervond ik vorige week. Als je een loopbaanstap zet, bereik je ongeveer hetzelfde warmhartige effect, maar…

Verder lezen

Afscheid

‘Weet Rinus het al?’ Het is donderdagmiddag 26 september en we zitten met onze drie kinderen op de bank. Rinus is onze vadsige, oude kater. Met ‘het’ doelt jongste zoon op het onbevattelijke nieuws dat we hem en zijn broer en zus zojuist hebben medegedeeld: ‘oom Marco is vannacht overleden’. Nee, wij snappen er ook…

Verder lezen

Het WOW-effect

Twee jaar geleden kreeg ik een diagnose die mij nog met regelmaat vlagen van misselijkheid, klamme handen een slapeloze nachten bezorgt. In één van mijn ribben woekerde een uitzaaiing van borstkanker. De metastase werd met succes bestreden met gif, messen en straling. Ik kon uitrusten en opnieuw beginnen. Dat deed ik. Na driekwart jaar pakte…

Verder lezen

Leven in het interbellum

Lang leidde ik mijn leven als een sneltrein. Af en toe was er een stop. Dan moest er een baby worden gebaard of een borst worden afgezet. Daarna denderde het weer voort, hup, mee in de vaart der volkeren. Totdat vorig zomer mijn trein abrupt écht tot stilstand kwam. Een noodstop met piepende remmen. Daar…

Verder lezen

Littekens op de huid en in de ziel

Het litteken begint zes centimeter onder mijn rechterborst. Het loopt schuin omhoog richting mijn oksel. Een scheur van vijftien centimeter meandert licht over mijn huid. Ik bestudeer ‘m in de spiegel en probeer me te verhouden tot mijn veranderde lichaam. Ik moet denken aan een vakantie in Frankrijk, ruim vier jaar geleden. De tent stond…

Verder lezen

Een rib uit mijn lijf

‘Waarvoor moeten we bidden?’, vraagt de dominee. Mijn moeder en mijn zus zitten in de kerk en luisteren hoe suggesties worden aangedragen. Voor vluchtelingen. Voor vervolgde christenen. Totdat ze opeens verrast worden door een stem die zegt: ‘Voor Pauline van der Kolk’. Het is een oud-klasgenoot van de lagere school die mijn naam noemt. Facebook…

Verder lezen

Waarom ik niet in het kale-kankermoeder-hokje wil zitten

Ze zit schuin achter ons in het restaurant. Een jonge moeder met haar gezin. Ze draagt een hoofddoekje. Niet uit religieuze overtuigingen, dat zie je zo. Wat ze draagt is onbetwist een chemomuts. Haar twee kinderen drentelen om de tafel. Peuters nog. Ik gluur uit mijn ooghoeken. Ik denk: ‘Wat zielig’. Het duurt enkele seconden…

Verder lezen

Nu zwelg ik eerst een poosje in mijn verrotte chemorans, vastbesloten om snel mijn feniks-vleugels weer uit te slaan!

Mijn chemo-effect: een vluchtige bipolaire kortsluiting

Het laatste chemo-uitje zit er op. Gisteren werd ik in het Martiniziekenhuis routineus voor de zesde keer gemetamorfoseerd van een shiny schepsel naar een patiënt in pyjama, vastgeketend aan infuus en koelkap. Vooralsnog voor de laatste keer is een gifshot mijn lijf ingedruppeld en kon ik vijf uur later voor de laatste keer de rijp…

Verder lezen

Een bohémien feest: hoe wij de liefde vierden bij het Volle leven

‘Ja!’ Nooit hoorde ik iemand volmondiger een vraag bevestigend beantwoorden als mijn Lief op 16 september 2017. We staan in de kapel van Herberg ‘het Volle leven’ in Appelscha en houden elkaars rechterhand vast. Zijn ja-woord vult ferm en vol volume de intieme trouwzaal. Gegrinnik van gasten. Dan volgt mijn ‘ja’, niet zo luid, maar…

Verder lezen

De roze bril blijft op

Augustus in Appelscha. Ik ben geen stopverf meer. De chemodampen zijn mijn lichaam weer uitgewasemd. De zon schijnt, het is vakantie. Dus zoeken we het plaatselijke meertje op, mijn drie minderjarige aandachtsjunks en ik. Vanonder mijn zonnehoed observeer ik hoe mijn bloedjes met zand en water nijver een kasteel boetseren. Al zeker vier minuten zonder…

Verder lezen