7

Billenshow

‘Billen! Billen! Billen!’ Dochter staat in de deuropening van de badkamer. Rok, maillot en onderbroek op haar enkels. Als een miniatuur Beyoncé wiebelt ze wulps met haar kleine-meisjes-derrière. ‘Billuh!’, roept ze nog een keer vrolijk terwijl ze haar frèle achterwerkje bewerkt met ferme petsen. Vierjarige broer raakt geïnspireerd en werpt zich op als spreekstalmeester. Met de onstuimigheid van wijlen Willem Ruis stuift hij door de gang en zet de act van zijn zus luidkeels luister bij: ‘Deeee….. BILLENSHOW!’

Ik sla het gade, terwijl ik voor de spiegel sta. Lippen gestift, schoenen gehakt. Klaar om naar kantoor te gaan. Wereld van orde, afspraken, regels en procedures. Een groter contrast met de wereld van mijn exhibitionistisch en ongeremd nageslacht is nauwelijks denkbaar. Dan gaan mijn hersenen met me aan de haal. Wat als ik vandaag in de huid van mijn kleuters kruip? Een dag kleutergedrag en kleuterhumor op kantoor, hoe zou dat werken?

Om te beginnen zou ik fel van leer trekken op het moment dat ik op de fiets wordt ingehaald door een collega-ambtenaar. Ik zou ‘m venijnig toebijten: ‘Nee! Dat mag niet, ik fietste voorop!’

Aangekomen op kantoor zou ik een sprintje trekken naar de lift, de gezapig wachtenden opzij duwen en hen met onverholen gretigheid verzoeken: ‘Mag ik op het knopje drukken?’

Als ik eenmaal boven mijn baas tegen het lijf loop, groet ik hem blij met een welgemeend ‘Hoi poep’ en vang ik routineus de speurtocht naar een bureau aan. Als structurele laatkomer verlies ik op voorhand al de stoelendans die ‘flexibel werkplek-concept’ heet. Doorgaans rest mij dus niet anders dan met mijn iPad een bescheiden plekje in de pantry te pakken. Maar vandaag geen terugtrekkende bewegingen.

Ik houd halt bij een bureau bij het raam met prachtig uitzicht over de skyline van Groningen. Ik ga door mijn knieën en schurk met mijn dijen tegen de flinke bips van collega X. Resoluut blijf ik duwen, totdat ik voorverwarmde zitting volledig heb veroverd en X van de stoel kukelt. Haar verwijtend protest wuif ik laconiek weg. ‘Jij zit hier altijd al. Nu ben ik aan de beurt.’

Een uurtje later huppel ik de vergaderzaal van ons managementteam binnen. Ik kus het raam, draai drie rondjes met mijn stoel en fantasie-zing: ‘Wiijj gaaan nuu vergaaaderen’.

Als ik de aandacht van mijn serieuze MT-collega’s eenmaal heb, stel ik vast dat er meer nodig is om de saaie stemming te doen omslaan. Gelukkig ben ik verkouden. Ik haal diep adem, sluit mijn mond en adem dan zo hard ik kan uit door mijn neus. Het werkt. Lange slierten snot spuiten eruit. Groen slijm kleeft aan mijn wangen en kin. Ik schaterlach. Onthutste blikken om mij heen. Prachtig, missie geslaagd.

Als de voorzitter mij fijntjes adviseert om me te gaan fatsoeneren op het toilet, verlaat ik opgelucht de zaal. Ik heb geen zin in zitten vandaag. Ik vermaak me een tijdje met de wc-rol. Zo leuk om te zien hoe het hokje zich langzaamaan vult met afgewikkeld wit papier.

Rond lunchtijd herinner ik me dat er vandaag in het bedrijfsrestaurant patat op de kaart staat. Ik daag mijn collega’s uit: ‘Wie er het eerst is’, en ren naar beneden. Daar laat ik het kantinepersoneel kennismaken met mijn assertieve kant. ‘NEE! Ik wil die blauwe beker!’ ‘Hee! Hij heeft veel meer patat, da’s niet eerlijk!’ Om mijn verontwaardiging kracht bij te zetten, laat ik dikke tranen op mijn bord vallen. Dan stoot ik een glas melk om. Het witte vocht gutst over het bord van mijn tafelgenoot.

Als hij mopperend met servetten begint te deppen, verdedig ik mijzelf met een stellig ‘Dat deed ik niet, dat deed mijn hand.’

In de namiddag lukt het niet om mijn ogen open te houden. Met mijn hoofd op het toetsenbord val ik kwijlend in slaap.

Ik werp nog één blik in de spiegel en dan in mijn agenda. Ik denk aan de hypotheek, de auto en de vakantie en trek mijn panty nog eens op. Toch maar geen billenshow vandaag.