8

Waarom ik niet alleen een team, maar ook een tekst wil managen

Managen is leuk hoor. Het managen van een gemotiveerde club webprofessionals zeker. Maar een hoop gelul, dat is het wel. Op kantoor rijgen bilateraaltjes, stand-ups, MT’s, en klankbordbijeenkomsten zich aaneen tot lange werkdagen vol verbaal geraas. Sparren, afstemmen, verkennen, brainstormen, daar word ik voor betaald. En echt, ik schep er een zeker genoegen in om via de kantoor-kwetter-cultuur de juiste voorwaarden te scheppen, zodat mijn team ongestoord aan het werk kan. Echt aan het werk. Mooie dingen maken. Dienend leiderschap heet dat. Iemand moet het doen.

Maar soms schuurt het. Dan wil ik niet alleen praten maar ook poetsen.

Kijk ik met afgunst naar mijn teamleden. Die doen niet aan delibereren maar aan creëren: gloedvolle designs waarop je wel moet klikken. Scherpe teksten die je als lezer geheid het scherm in trekken. Dan barst mijn brein en trekt het toetsenbord.

Helaas, voordat ik gehoor kan geven aan deze innerlijk lokroep, voordat ik ook maar een klein begin kan maken met wat een magistraal meesterwerk zal worden, piept mijn agenda dwingend. Kan ik m’n keutel weer intrekken.

Ik moet nodig naar een stip-op-de-horizon-sessie. En dan door. Meeting in, meeting uit. Kletsen, kleppen en keuvelen. En weer door. Naar huis, het gezin managen. Mijn drie minderjarige huisgenoten blinken minder uit in zelfsturend vermogen dan mijn collega’s. Dus pas ik hier een andere leiderschapsstijl toe. Ik metamorfeer in een dictator. Ik dirigeer en commandeer. ‘Dit is de laatste keer dat ik het zeg.’ ‘Als je nu niet doet wat ik zeg, krijg je geen toetje/boekje/snoepje. ‘Naar boven, nu!’

En als alles achter de rug is, niet al  het voedsel in de vuilnisbak is verdwenen, tandenborstels zich net  niet in strottenhoofden hebben geboord, ruzies zijn beslecht, verhalen verteld, kusjes en knuffels zijn uitgewisseld, dan is het inspiratievuur gedoofd.

Dan kan ik niets anders dan op de bank hangen en bij het eerste krantenartikel dat ik lees in slaap vallen met mijn hoofd in de schoot van Lief.

Maar ik wilde toch meer tijd besteden aan mijzelf? Aan dingen die ik leuk vind, waar ik enthousiast van word, buiten werk, gezin en slapen om? Doen wat je liefst doet, en waarom we dat vaak niet doen, daarover had ik toch laatst geschreven?

Ik wil me wel weer ’s toeleggen op mijn oude schrijversstiel. Woorden en zinnen dirigeren, in plaats van kinderen. Content managen in plaats van collega’s.

Mijn vingers bewegen, in plaats van mijn lippen en tong. Maar wanneer? Het artikel over de levenslustige, terminale kankerpatiënt en haar bucket list indachtig, neem ik een kloek besluit: ik neem een paar dagen vrij. Ik begin een blog. Een blog over mijn leven in het later. Mijn Later, dat allang en breed is begonnen.

Een blog zonder volgers is als een kerk zonder gelovigen. Ik hoop dan ook dat je mijn blog bezoekt. En dat je nog eens terugkomt. Reageren? Delen? Feel free! Vind ik leuk.

De eerste volger is al binnen. En ze gelooft in mij. Welkom mama.